มีปีศาจอาศัยอยู่ในห้องใต้หลังคาบ้านฉันและเธอมีกฎเหล็ก 3 ข้อ (ตอนที่ 4)

ฉันแทบไม่อยากเชื่อตัวเองว่าจะกล้าเผชิญหน้าเธอ แต่ฉันอยากจะรู้ว่าเธอได้โจมตีผู้บริสุทธิ์คนอื่นอีกหรือเปล่า 

"เมื่อคืนคุณไปไหนมา" ฉันถามตอนเดินเข้าไปในห้องใต้หลังคา

"พูดกับเพื่อนร่วมบ้านให้ดีกว่านี้หน่อย" เธอตอบพร้อมรอยยิ้มสดใสราวกับไม่รู้ว่าฉันพูดเรื่องอะไรอยู่ "ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย นอกเสียจากว่าเธอจะขอให้ทำ"

"ฉันหมายถึงก่อนหน้านี้ ได้ยินมาว่าคุณไม่อยู่บ้าน" ฉันพูดต่อ

"บ้าน่า ถ้าฉันไปจากไอ้บ้านโกโรโกโสนี่ได้ ฉันจะอยู่ที่นี่ไปทำไมกัน? และถึงฉันจะออกไปข้างนอกได้จริง มันก็ไม่ใช่กงการอะไรของเธอสักหน่อย ยัยงั่ง"

"มือคุณมีกลิ่นเลือด" ฉันพูด

"มันกลิ่นแบบนี้ตลอดนั่นล่ะ" เธอพูดพลางขยิบตาให้

"และกลิ่นศพด้วย" ฉันพูด

แพนโดราเอานิ้วชี้จิ้มหน้าผากสุดแรงจนเกิดรูโหว่เท่ากระสุนอยู่สองสามวินาที สารสีเงินกลมเล็กๆ ลอยอยู่ใกล้ปลายนิ้วของเธอ ก่อนเธอโยนมันเข้าขมับฉันด้วยการโบกมือเบาๆ

มันให้ความรู้สึกเย็นและล่องลอย..

"เอ้า.. เอาไป แล้วเธอจะได้เห็นความทรงจำบางอย่างของฉันในฝัน หวังว่าเธอจะพอใจนะ ยัยงั่งเอาแต่ใจ!"

***

ฉันตั้งตารอจะฝันถึงอดีตของแพนโดร่าและเข้านอนแต่หัวค่ำ ไม่รู้เหมือนกันว่าคาดหวังจะเห็นอะไรแต่ก็อยากจะรู้จักแพนโดร่ามากขึ้น

ความฝันนั้นชัดเจนและมีฉัน (แทนที่แพนโดร่า) เป็นตัวเอก มันเริ่มด้วยฉากที่ฉันกำลังมองตัวเองในกระจกบานใหญ่สวยหรู ฉันมองเห็นใบหน้าของแพนโดร่า ยิ่งสวยกว่าตอนนี้เสียอีก เธอดูอายุน้อยกว่า และดูเหมือนคนมากกว่า ไม่มีเขา หรือแผลเป็นสีคล้ำ หรือปีก

และดวงตาของเธอเปล่งประกายเต็มไปด้วยความสุข...

ฉันชื่นชมภาพสะท้อนของตัวเอง ชอบใจชุดที่ใส่ซึ่งทำจากผ้าลูกไม้รสนิยมสูง ชุดชั้นในปักมืองดงาม และเสื้อรัดตัวเนื้อเนียน จากนั้นฉันใช้เวลาเล็กน้อยในการตรวจสอบเมคอัพที่ค่อนข้าจัดแต่สวยงาม ทรงผมเนี้ยบเก๋และรองเท้าส้นสูงสวยสด ฉันรู้สึกมั่นใจในเรียวขาและการเดินแคทวอล์คที่สง่างาม

ผู้ชายตัวเล็กสวมหมวกทรงสูงรีบพาฉันไปที่เวที

แพนโดร่าเคยเป็นมนุษย์มาก่อน แถมยังเป็นดีว่าอีกด้วย..

เธอเป็นนักแสดงมากพรสวรรค์อย่างเหลือเชื่อ ไม่เพียงแต่ร้องเพลงและเต้นรำได้อย่างไม่มีที่ติเท่านั้น แต่ยังเต็มไปด้วยเสน่ห์อันเย้ายวนใจอีกด้วย ไม่มีใครสามารถละสายตาไปจากเธอได้เลย ราวกับว่านักเต้นคนอื่นเป็นเพียงส่วนหนึ่งของเฟอร์นิเจอร์เท่านั้น ถึงพวกเธอจะเต้นถูกท่า แต่ไม่มีวันเปล่งประกายได้เท่าเธอ

มันยากจะอธิบายว่าร่างกายของเธอเคลื่อนไหวอย่างไร ทุกอย่างให้ความรู้สึกเป็นธรรมชาติราวกับว่าเธอเกิดมาสิ่งนี้ 

ฉันเห็นตัวเองเป็นแพนดอร่าบนเวทีหลายต่อหลายครั้ง แต่เมื่อม่านปิดลง เธอมักจะเครียดหนัก สูบบุหรี่จัด และแยกตัวเองจากนักเต้นรำคนอื่น

หลังจากที่ฉันได้เห็นช่วงเวลาอันรุ่งโรจน์มากมายของเธอ รู้สึกตื่นเต้นและภูมิใจ จากนั้นเราทนทุกข์ด้วยกันเมื่อความกลัวที่เลวร้ายที่สุดของเธอกลายเป็นจริง

ปู่และพี่ชายของเธอบุกเข้ามาและลากเธอลงจากเวที สถานที่แห่งเดียวที่เธออยู่แล้วรู้สึกมีความสุข จากนั้น.. ดวงตาที่สวยงามของเธอก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

***

การเป็นนักเต้นคาบาเรต์ถือเป็นเรื่องอื้อฉาวอย่างมากในตอนนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในครอบครัวหัวโบราณของเธอ ชายชราเลี้ยงดูหลานกำพร้าสองคนของเขามา เด็กชายมีนิสัยและสันดานเหมือนเขา และเด็กหญิงเป็นทุกสิ่งที่พวกเขาเกลียดชัง เธอไม่ได้เกิดมาเพื่อชีวิตที่ไร้ความหวัง เธอใฝ่ฝันที่จะใช้ชีวิตในเมือง

ชายทั้งสองคนทั้งเตะและต่อยแพนโดร่าตลอดทางกลับฟาร์ม เรียกเธอว่าโสเภณีหน้าไม่อาย เมื่อทั้งสามมาถึงฟาร์ม พวกเขาโยนเธอเข้าเล้าไก่ ที่ซึ่งเธอประทังชีวิตด้วยไข่ดิบ ข้าวโพด และเศษอาหารอื่นๆ ที่พวกเขาใช้เลี้ยงไก่

เธอต้องใช้เวลาหลายสัปดาห์ในห้องใต้เล้าไก่ที่ซึ่งเป็นห้องเก็บของเสียและขนไก่ มันสูงเกือบ 20 นิ้ว

ปู่กับพี่ชายปรึกษากันอยู่นานว่าจะทำยังไงกับเธอ ราวกับว่าเธอเป็นเพียงเศษขยะที่สกปรกตามทางเดินของพวกเขา ฉันโกรธมาก พวกเขาทำทุกทางเพื่อทำลายความฝันของเธอ เพื่อความภาคภูมิใจที่โง่เขลาและไร้สาระของพวกเขา

ตอนแรก พวกเขาว่าจะบังคับแพนโดร่าแต่งงานเพื่อให้เธอกลายไปเป็นปัญหาของคนอื่น แต่หลังจากพิจารณาว่าเธอน่าจะไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว พวกเขาเลยตัดสินใจว่าเธอจำเป็นต้องชำระล้างมลทินพวกเขาจึงมัดเธอไว้กับเสาเป็นเวลาสิบวันสิบคืนทั้งเปลือยกายและโสโครก โดยให้อาหารเป็นถั่วเหลืองแค่วันละครั้ง

เธอคุยกับไก่เพื่อกันไม่ให้ตัวเองเป็นบ้าตายไปเสียก่อน เธอยังคงฝันที่จะกลับไปที่เวทีของเธอ ผิวหนังมีเลือดออกจากการถูกับเชือกอย่างรุนแรงขณะพยายามเคลื่อนไหวไปมาเพื่อให้กล้ามเนื้อทำงาน หวังว่าสักวันหนึ่งเธอจะยังเดินได้ และยังเต้นรำได้

ความโกรธเป็นสิ่งเดียวที่ผลักดันเธอ แม้จะขาดสารอาหารมากจนเกือบตาย แต่ทันทีที่เธอถูกปล่อยตัว แพนโดร่าอาละวาดและบีบคอปู่ของเธอตายคาที่

ชายชราร้องเสียงแหบแห้งก่อนที่ดวงตาจะปูดโปนและหยุดนิ่ง พี่ชายของเธอฝังศพชายชราไว้ในป่าใกล้กับที่พัก

บางทีถ้าเขาไม่ใช่คนติดยา เขาอาจจะปล่อยเธอไป เขาแสร้งทำเป็นว่าเธอไม่มีตัวตน จากนั้นเธอจะกลับไปที่คาบาเรต์ กินยากับวิสกี้ทุกคืนเพื่อให้ตัวเองหลับและลืมทุกอย่างที่ผ่านมาชั่วขณะ ตอนไม่อยู่บนเวที เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยแรงโกรธ แต่ก็ยังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อควบคุมปีศาจร้ายในใจเธอเอง

แต่ไอ้พี่ชั่วดันเกิดตกงาน และมันต้องการเงินมาซื้อเหล้ากิน

เขามัดเธอด้วยเชือก กลัวว่าเธอจะฆ่าเขาอีกคน

และแน่ล่ะ.. เธอจะฆ่าเขาแน่

***

ฉันร้องไห้อยู่บนเตียงเมื่อเห็นการล่วงละเมิดทั้งทางร่างกายและจิตใจของเธอ เธอใช้เวลานานถึงสองปีแบบนั้นโดยต้องขายตัวเอาเงินไปเลี้ยงพี่ชายชั่วๆ ไอ้สารเลวนั่นจะไม่ยอมตายเสียที ความฝันทั้งหมดเริ่มตายจากเธอไปเรื่อยๆ ปล่อยให้เธอรู้สึกว่างเปล่าเคว้งคว้าง

สิ่งเดียวที่ทำให้แพนโดร่ามีชีวิตอยู่ได้คือความคิดเรื่องการล้างแค้น เธอแค่ต้องการลงโทษคนที่ข่มเหงเธอ

แล้ววันหนึ่ง หลังถูกล่วงละเมิดอย่างสาหัสเธอเกิดคลั่งขึ้นมา แพนโดร่าคว้าเศษแก้วกะจะกรีดข้อมือตัวเองเพื่อฆ่าตัวตาย นั่นคือตอนที่สิ่งมีชีวิตตนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

สิ่งนั้นดูเหมือนทั้งช้างและหมูสกปรก ตัวของมันเป็นกระเปาะและมีเกล็ด มันมีเขายาวหมุนวนซ้อนทับกันหลายรอบและหางยักษ์ทำจากไฟ

"ข้ามาเป็นตัวแทนของออร์คัส เจ้าชายแห่งอสูร ข้ามีข้อเสนอให้เจ้า" มันประกาศ

"ฉันจะทำทุกอย่าง แค่อยากได้อิสระภาพของฉันคืน" แพนโดร่าตอบ และสัตว์ประหลาดตรงหน้าแสยะยิ้มด้วยปากเหมือนช้างเต็มไปด้วยเขี้ยวคม

"เจ้าจะได้แก้แค้น ฆ่าใครก็ได้ที่อยากฆ่า อาบเลือดพวกมัน และจะไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าได้รับอนุญาตให้ได้แก้แค้นไปชั่วกาล ชุบชีวิตพี่ชายและปู่ของเจ้ากลับมาแล้วทรมานพวกมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าและฆ่าพวกมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะไม่มีใครจำได้ว่าเจ้ามีตัวตน เจ้าจะคงอยู่ตลอดกาลไม่มีชีวิตและไม่ตายในฐานะลูกสมุนของออร์คัส เจ้าจะกลายเป็นปีศาจที่ถูกล่ามไว้กับฟาร์มแห่งนี้ ยังชีวิตอยู่ด้วยไก่สดหรือมนุษย์ หรืออะไรก็ตามที่เจ้าต้องการ"

แพนโดร่าตอบตกลง

ตอนนั้น เธอรู้ว่ามันเป็นทางเลือกเดียวที่เธอมี เธอไม่หวังว่าจะได้กลับขึ้นเวที เพราะ 2 ปีเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานในวงการบันเทิง และเธอแปดเปื้อนไม่เหลือดี ไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออีกต่อไปสำหรับเธอนอกจากการชำระล้างความเศร้าโศกจากหัวใจของเธอด้วยเลือดของทุกคนที่ทำผิดต่อเธอ

เธอเพิ่งได้รู้หลายทศวรรษต่อมาว่าออร์คัสชอบเสนอข้อตกลงชั่วร้ายให้กับคนที่สิ้นหวังอย่างเธอ เพื่อกลืนกินจิตวิญญาณ

จากนั้น สิ่งเดียวที่เธอทำคือตามล่า ทรมาน และฆ่าทุกคนที่ทำร้ายเธอ

แต่ฉันไม่โทษเธอ และจะไม่มีวันโทษเธอ แพนดอร่ามีสิทธิ์ทุกอย่างที่จะไม่รู้สึกถึงสิ่งใดนอกจากความเกลียดชังหลังจากที่วิญญาณของเธอแตกสลายโดยไร้เหตุผล เธอมีสิทธิ์ทุกอย่างที่จะกลายเป็นสิ่งเดียวที่เธอทำได้ - ความโกรธและความแตกสลาย - ปีศาจ

เป็นปีศาจที่แทบจะโหดร้ายเท่ากันกับไอ้ชั่วทั้งหลายที่เคยทำร้ายเธอ

***

ตอนตื่นจากฝัน ฉันสะดุ้งสุดตัวและหมอนเปียกโชกไปด้วยน้ำตา หูได้ยินเสียงแพนโดร่าหัวเราะน่ากลัวตามด้วยเสียงกรีดร้องดังลั่น เสียงที่ฉันคุ้นเคยดี

มันเป็นเสียงกรีดร้องของปู่ของเธอในวันที่แพนโดร่าบีบคอเขาจนตายคาที่...

***** โปรดติดตามตอนต่อไป *******

-------------------------------------------------------------

Credit: https://www.reddit.com/r/PPoisoningTales