ไดอารี่ที่รัก

 

ไดอารี่ที่รัก 

 

พวกเขาตายกันหมดแล้ว

 และฉันอดคิดไม่ได้ว่าถ้าไม่ใช่เพราะวันนั้นเกิดอุบัติเหตุขึ้น ทำให้ฉันไปที่นั่นไม่ได้ ฉันเองก็คงตายไปแล้วด้วยเหมือนกัน

 มันเป็นคืนวันศุกร์ ฉันออกจากบ้านดึกเลยละ เพราะใจก็ไม่ได้อยากจะไปเล่นไอ้ผีถ้วยแก้วอะไรนั่น 

 แต่สุดท้ายก็ไปไม่ถึงที่หมาย เพราะก่อนถึงบ้านเพื่อนแค่นิดเดียว ฉันดันเดินข้ามถนนไม่ทันระวังและโดนรถชน โชคยังดีที่คนขับรถคันนั้นหักหลบทัน ฉันเลยไม่ได้กระดูกหักหรืออะไรมากมาย แต่หัวกระแทกแถมด้วยรอยฟกช้ำไปทั่วตัว ทำให้คืนนั้นต้องนอนค้างที่โรงพยาบาล

 เพื่อนๆ มาเยี่ยมฉันที่โรงพยาบาล พวกเขาต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าน่าเสียดายที่ฉันพลาดค่ำคืนแสนสนุกที่พวกเขาได้ผจญภัยในโลกลึกลับ เล่นผีถ้วยแก้วกันยันเช้า แต่พวกเขาดูแปลกๆ เหมือนประหม่าและกังวลเรื่องอะไรสักอย่าง แม้แต่เสียงหัวเราะของพวกเขาก็ดูฝืนๆ พิกล

 และแพทริกตาย ได้ยินมาว่าเกิดอุบัติเหตุไฟฟ้าลัดวงจรขึ้นที่หอของเขา ฉันตกใจมาก และเสียใจมากด้วย แต่เพื่อนคนอื่นๆ สิ พวกเขากลับดูตื่นกลัว

 วันถัดมาเคทลินตกสะพานในเมืองเสียชีวิต...

 และวันถัดจากวันนั้น เอ็ดดี้โดนรถไฟเหยียบตายคาที่…

 และเพิ่งเมื่อวานนี้เอง เฮเธอร์สำลักอาหารตายในร้านอาหารใกล้บ้าน ต่อหน้าพ่อแม่ของเธอ

 ฉันไม่ใช่คนเชื่อเรื่องอะไรแบบนี้แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจ เพื่อนสี่คนของฉันตายภายในสี่วัน และทั้งสี่คนที่ว่านี้เล่นผีถ้วยแก้วด้วยกันสองวันก่อนหน้าเรื่องทุกอย่างจะเกิดขึ้น

 นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่..

 

วันที่ 11 เมษายน

ไดอารี่ที่รัก

 ฉันไม่ได้เขียนบันทึกมาหลายวัน แต่มีบางอย่างแปลกประหลาดเกิดขึ้นเมื่อวาน 

หลังจากเรื่องน่าเศร้าที่เกิดขึ้นกับเพื่อนทั้งสี่คนของฉัน ป้าซูซานชวนฉันไปหาที่ฟาร์มของเธอ ฉันคิดว่ามันเป็นโอกาสดีที่จะได้ไปพักสมองสักสองสามวันแถมได้สูดอากาศบริสุทธิ์

 ฉันนัดเจอกับแคลลัมและแฮนนาห์เพื่อนเก่าสมัยเด็กที่เคยใช้เวลาช่วงฤดูร้อนด้วยกันกับพวกเขา ตอนแรกก็สนุกดีอยู่หรอก เพราะได้เจอเพื่อนเก่าและแลกเปลี่ยนอัปเดตชีวิตให้กันและกันฟัง แต่พวกเขาเกิดถามว่าฉันจำเรื่องบ้านแม่มดในป่าได้หรือเปล่า ฉันเองจำเรื่องนั้นได้แค่ลางๆ มันเป็นเรื่องที่เคยทำฉันกลัวสมัยเด็ก พวกเขาว่าได้เจอบ้านหลังที่ว่านั่นแล้ว และวางแผนจะไปสำรวจมันกลางดึกคืนนี้ พวกเขาชวนให้ฉันไปด้วย 

 รู้ทั้งรู้ว่าทำไมฉันถึงมาที่ฟาร์ม พวกเขายังชวนฉันไปทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นอีก ฉันเลยปฏิเสธไป พวกเขาพยายามโน้มน้าวให้ฉันเปลี่ยนใจ ทั้งปลอบทั้งขู่ แถมยังหาว่าฉันตาขาวที่ไม่กล้าไป 

 ด้วยความโมโห ฉันเดินหนีออกมา 

 ไอ้พวกบ้าเอ้ย เพื่อนเก่าคู่นี้เปลี่ยนไปมาก ไม่เหมือนเดิมเลย

 

 วันที่ 15 เมษายน

แคลลัมกับแฮนนาห์หายตัวไปสี่วันแล้ว เจ้าหน้าที่ตำรวจตรวจค้นบ้านในป่าหลังนั้นแต่ก็ไม่เจออะไร

 อีกแล้วเหรอเนี่ย มันเกิดขึ้นอีกแล้วเหรอ

วันที่ 23 พฤษภาคม

 ไดอารี่ที่รัก

 จำเดวิดได้หรือเปล่า หนุ่มที่ฉันเคยแอบชอบสมัยเรียนมหาลัยปีหนึ่ง เขาชวนฉันไปงานวันเกิดที่บ้าน จะมีเพื่อนคนอื่นมาร่วมงานแค่สองสามคน จำได้ว่าเราไม่ได้คุยกันเกือบปีได้แล้ว การที่เขาชวนฉันไปงานเลี้ยงมันค่อนข้างน่าแปลกใจอยู่ แต่ฉันก็ตัดสินใจไปร่วมงาน

 คืนนั้นทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ทั้งเสียงเพลงและเครื่องดื่ม เขาและเพื่อนๆ ดูนิสัยดี แต่แล้วเดวิดถามฉันว่าเคยได้ยินเรื่องวิดีโอต้องคำสาปหรือเปล่า ซึ่งไม่มีใครในงานเคยได้ยินมาก่อน

 “ก็แค่วิดีโอในเน็ตน่ะ” เขากล่าว “ว่ากันว่าถ้าดูจนจบ มันจะทำให้คนดูเกิดคลั่งขึ้นมา ตอนนี้หลายๆ เว็บลบมันออกไปแล้ว” เขาพูดต่อ “แต่ผมมีลิงก์นะ เราลองดูกันสนุกๆ มั้ยละ”

 อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกแปลกๆ อุณหภูมิในห้องเย็นลงอย่างประหลาด ตอนนี้ทุกคนมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว รอให้ฉันตอบ

ฉันลุกพรวดขึ้นยืนอย่างไม่ลังเล เดินออกจากห้องแล้วตรงดิ่งกลับบ้าน ไม่ใส่ใจเสียงเดวิดเรียกตามหลังมา

 มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

 

 วันที่ 31 พฤษภาคม

 อาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์ เดวิดไม่ได้มาเรียน..

 

วันที่ 20 มิถุนายน

 ไดอารี่ที่รัก

 คิราน เพื่อนสมัยมัธยมอยู่ๆ ก็โทรมาหาฉัน ถามว่าฉันอยากไปสำรวจโรงพยาบาลร้างกับกลุ่มเพื่อนของเธอหรือเปล่า 

 “มันต้องสนุกแน่ๆ เลย” เธอพูดอย่างตื่นเต้นมาตามสาย

 ฉันตัดสายโดยไม่ได้ตอบอะไรทั้งนั้น

 

 วันที่ 23 มิถุนายน

 เกิดเหตุไฟไหม้ที่โรงพยาบาลที่คิรานพูดถึงเมื่อวันก่อน มีผู้เสียชีวิตห้าราย รวมถึงคิรานด้วย

 

วันที่ 14 กรกฎาคม

 ไดอารี่ที่รัก

 อาทิตย์นี้จะมีงานสวนสนุกมาเปิดแถวบ้าน แน่อนว่ามีบ้านผีสิงน่ากลัวที่ทุกคนอยากเข้าไปเล่น ช่วงนั้นคนเป็นสิบโทรมาชวนฉันไม่หยุด

 “ไปเถอะนะ” พวกเขาว่า “มันต้องสนุกสุดๆ ไปเลย!” 

 แต่วันนี้ฉันได้ยินมาว่าเกิดเหตุฆาตกรรมหมู่ขึ้นที่นั่น และตำรวจยังคงพยายามค้นหาศพที่อาจหลงเหลืออยู่ในนั้น

 

วันที่ 17 ตุลาคม

ไดอารี่ที่รัก

การได้ย้อนกลับไปอ่านเรื่องเก่าๆ ตั้งแต่วันที่เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นมันก็สนุกดีไปอีกแบบ..

 เมื่อเดือนสิงหาที่ผ่านมา แม่ของฉันซื้อตุ๊กตาเก่ามาจากตลาดขายของมือสอง แม่บอกว่า สมัยเด็ก ฉันนั่งเล่นกับตุ๊กตาวันละหลายชั่วโมงทุกวัน ก็เลยซื้อมาให้เพราะคิดว่าฉันคงจะชอบใจ ฉันลุกขึ้นไปหยิบค้อนที่แขวนอยู่บนผนังห้องเก็บของ แล้วทุบตุ๊กตานั่นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้วเอาไปเผา 

 ตุ๊กตานั่นร้องกรี๊ด

 เดือนกรกฎาคม อาจารย์ที่คณะเสนอว่าพวกเราควรไปที่อุโมงค์ท่อระบายน้ำเก่าใต้เมืองเพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโครงการสถาปัตยกรรมที่เรากำลังเรียนกันอยู่ 

ในวันเดินทาง ฉันตัดสินใจอยู่บ้าน 

 อุโมงค์สองแห่งถล่ม มีผู้เสียชีวิต 7 ราย และต้องใช้เวลาถึงสามวันในการช่วยผู้รอดชีวิตออกมาจากซากอุโมงค์ดังกล่าว

 พวกเขาบอกว่าได้เห็นบางอย่างน่ากลัวที่นั่นด้วย

 วันนี้ฉันได้รับจดหมาย อ้างว่าฉันถูกรางวัลทริปเที่ยวญี่ปุ่นแบบออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด รวมถึงการเที่ยวชมวัดเก่าแก่ที่สวยงามอีกด้วย ช่างเป็นทริปในฝันของทุกคนเลยก็ว่าได้

ฉันฉีกจดหมายนั่นและโยนมันลงกองไฟ

 

วันที่ 23 ธันวาคม

 ไดอารี่ที่รัก

 ทำไมต้องเป็นฉันด้วย? ทำไมมันถึงพยายามอย่างหนักที่จะให้ฉันเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย? มันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน? แล้วพอวันคริสต์มาสมาถึง มันมีแผนจะทำอะไรอีก?

 วันที่ 24 ธันวาคม

 ป้าจิลเพิ่งโทรมาบอกว่าช่วงนี้สตีวี่ลูกชายเธอนอนฝันร้ายทุกคืน และขอให้ฉันไปเที่ยวเล่นเป็นเพื่อนเขาหน่อย แกสัญญาว่ามันจะต้องสนุกแน่

 ฉันบอกป้าจิลให้ไปตายซะ

 วันที่ 20 มีนาคม

 ไดอารี่ที่รัก

 วันนี้ครบรอบหนึ่งปีพอดีตั้งแต่ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้น มันยังคงมุ่งมั่นและฉันรู้ว่ามันจะไม่มีวันยอมหยุด ความพยายามของมันเริ่มดูน่าสมเพช เพราะฉันระวังตัวอยู่ตลอดเวลา ฉันไม่ยอมรับเชิญไปที่ไหนทั้งสิ้น ไม่ว่าคำเชิญจะฟังดูไร้พิษภัยแค่ไหน ฉันไม่ออกไปพบเพื่อนคนไหนทั้งนั้นและไม่ดูหนังและเล่นเกม 

แต่ก็ไม่รู้ว่าฉันจะทนได้ไปถึงเมื่อไหร่

ฉันเหลือทนเต็มทีและตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะหยุดมัน ฉันจะเล่นเกมกับมันด้วย แต่ไม่ใช่ในแบบที่มันต้องการ 

 ฉันไม่สนใจอยากจะเป็นตัวละครผู้ตื่นกลัวที่ตกเป็นเหยื่อในหนังสยองขวัญ 

 คราวนี้ฉันจะเล่นบทคนร้ายเสียเอง

ฉันออกไปซื้อขวานด้ามงามมาเตรียมไว้แล้ว มีที่ตั้งแคมป์ห่างออกไปจากที่นี่ 20 ไมล์ซึ่งพวกวัยรุ่นชอบไปกัน

 ดูเหมือนเป็นสถานที่ไม่เลวสำหรับการเริ่มต้น

 ไม่แน่นะ…

 บางทีฉันอาจจะรู้สึกสนุกขึ้นมาบ้างก็ได้

*จบ*

-----------------------------------------

💓 Special thanks to DrPricecompendium, the owner of the original post. 💓

เว็บไซต์เจ้าของโพสต์:  www.drpriceshorrorcompendium.com