คนดี

 

เย็นวันหนึ่งหลังเลิกงานประมาณหนึ่งทุ่ม ระหว่างขับรถกลับบ้านผมขับผ่านป่ารกทึบแห่งหนึ่งที่ขับผ่านอยู่ทุกวัน แต่วันนี้ มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนพิงรถเก๋งสีเทาเก่าๆ อยู่ข้างทาง เธอโบกให้ผมจอด

ผมชะลอรถ "รถเสียเหรอครับคุณ?"

"ค่ะ ช่วยดูให้หน่อยได้ไหมคะ?" เธอพูดเสียงแผ่วด้วยสีหน้าอ้อนวอนน่าสงสาร

"ผมไม่ค่อยรู้เรื่องรถเท่าไหร่ แต่เดี๋ยวลองดูให้ครับ" ผมพูดก่อนจอดรถหน้ารถของเธอแล้วลงจากรถมาเปิดกระโปรงฝุ่นหนาเตอะขึ้นดูเครื่องยนต์ แต่ดูเท่าไหร่ก็ไม่รู้จริงๆ ว่ารถเป็นอะไร ผมชะโงกข้ามกระโปรงว่าจะบอกให้เธอลองสตาร์ทเครื่องดูที แต่เธอหายไปแล้ว ไม่ได้ยืนอยู่ข้างรถหรือนั่งอยู่ในรถ

ผมใจหายวาบ เอาไงดีวะ ฟ้าก็เริ่มมืดแล้วด้วย ผมเดินรอบรถมองหาผู้หญิงคนนั้นอยู่สักพักแต่ก็หาไม่เจอ งงจริงๆ ว่าเธอหายไปไหน ผมเริ่มใจไม่ดีเลยตัดสินใจจะเดินกลับรถตัวเอง นั่นเป็นตอนที่ผมได้ยินเสียงร้องให้ช่วยห่างออกไปไม่ไกล ผมหันหาต้นเสียง ดูเหมือนมันดังมาจากในป่าข้างทาง

'ใครมันจะมาร้องให้ช่วยดึกๆ ดื่นๆ ในป่าวะ' ผมนึกในใจก่อนตัดใจเดินกลับขึ้นรถสตาร์ทเครื่อง

"ช่วยด้วย ช่วยที ฉันสะดุดล้มขาแพลง!" เสียงร้องดังมาแต่ไกล

ผมหลับตา 'แต่จะทิ้งผู้หญิงคนนั้นไว้ที่นี่ได้ยังไง ป่าทั้งรกทั้งมืดแถมไม่ค่อยมีรถผ่านด้วย' ความรู้สึกสงสารและรู้สึกผิดถาโถมในใจ ผมตัดสินใจเข้าป่าไปช่วยเธอ

ในป่ามืด ผมใช้ไฟฉายจากมือถือส่องทาง ทั้งป่าเงียบสนิทไม่มีแม้แต่เสียงนกหรือแมลงใดๆ ผมปาดเหงื่อบนหน้าผาก

ลึกเข้าไปในป่าประมาณห้าร้อยเมตร ผมเห็นผู้หญิงคนเดิมนั่งอยู่บนหินก้อนใหญ่ มือลูบข้อเท้าตัวเองผล็อยๆ

"อยู่นี่เอง ข้อเท้าพลิกหรือคุณ มา เดี๋ยวผมช่วย" ผมพูดพลางยกแขนข้างหนึ่งของเธอพาดไหล่ผม ตัวเธอเย็นน่าดู

"ขอบคุณนะ คุณใจดีมากเลย" เธอพูดพลางเดินกระเผก เอนพิงผมทิ้งน้ำหนักตัวแทบจะทั้งหมดไว้กับผมซึ่งก็หนักพอตัว

"แต่ว่า.." เธอพูดค้างไว้แค่นั้นแล้วเงียบไปจนผมต้องหันไปมองเธอ

"แต่ว่าตอนฉันโบก.. คุณไม่น่าจอดเลย" เธอพูดเสียงเย็นก่อนริมฝีปากรูดขึ้นด้านบนเผยให้เห็นฟันแวววาวและเขี้ยวสี่เขี้ยวที่งอกยาวออกมาพร้อมกัน

-- จบ --

สนับสนุนงานเขียน: โดเนท

ซื้อ Ebook ของแอด "แขกที่ไม่ได้รับเชิญ"