คลินิกจิตเวช

อิงฟ้าเดินไปตลาดอย่างเลื่อนลอย ทุกย่างก้าวทำเอาเจ็บระบมไปทั่วทั้งตัว เธอไม่รู้สึกอยากออกไปไหน แต่ทุกวันจันทร์เป็นวันจ่ายตลาด ถ้าเย็นนี้ไม่มีอาหารรออยู่บนโต๊ะตอนอภิสิทธิ์สามีของเธอกลับมาถึงบ้าน เธอไม่รู้จริงๆ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก

อิงฟ้าไม่กังวลว่าใครจะมองเห็นความผิดปกติ อภิสิทธิ์สามีเธอไม่ใช่คนฉลาดปราดเปรื่อง แต่สมองของเขามีรอยหยักมากพอจะเลือกต่อยเธอที่ท้อง หน้าอก และหลังแทนที่จะก่อรอยเขียวช้ำในที่ที่มองเห็นได้ง่ายอย่างใบหน้าหรือหรือแขนขา ทั้งครอบครัวและเพื่อนสนิทของเธอทุกคนไม่รู้เลยว่าเธอต้องทนกับความโมโหร้ายของสามีมาแรมปี

ตอนเดินกลับบ้านพร้อมถุงกับข้าวพะรุงพะรัง อยู่ๆ ลมแรงผิดปกติพัดพาเอากระดาษเล็กๆ แผ่นหนึ่งปลิวมาโดนหน้าเธอแล้วตกแปะลงกับพื้น อิงอรยกมือขึ้นลูบหน้าผากงงๆ แล้วก้มมองก่อนหยิบมันขึ้นมาดู

มันเป็นนามบัตร

**

"คลินิกจิตเวชสบายใจ"

แพทย์หญิง หทัยชนก จิตแจ่ม

ปรึกษาครั้งแรกฟรี **ความลับของคุณคือความลับของเรา

**

อิงฟ้าเอียงคอนิดๆ ก่อนตัดสินใจเก็บมันใส่กระเป๋า

--

คืนนั้น แม้จะมีอาหารเพียบพร้อมบนโต๊ะตอนอภิสิทธิ์กลับมาถึงบ้าน แต่เธอมัวแต่ครุ่นคิดถึงนามบัตรใบนั้นจนไม่ได้ยินตอนเขาเรียกให้เธอเอาน้ำไปให้กิน เธอไม่ทันได้ตั้งตัวตอนหมัดหนาหนักกระแทกเข้าที่ลิ้นปี่เต็มแรงไล่เอาอากาศทั้งหมดออกจากปอด อิงฟ้าไอรุนแรงจนอ้วกออกมา เป็นผลให้สามีเธอต่อยเข้าที่ขมับอีกรอบ 

"โสโครก รีบเช็ดเลยนะมึง สำออยชิ-หาย"

--

รุ่งเช้ามาถึง สามีเธอออกไปทำงานแล้วและอิงฟ้าเดินเร็วๆ ไปตามทางที่เธอไม่คุ้นเคยนักมือกำนามบัตรที่เจอเมื่อวานเอาไว้แน่น 

ที่หน้าตึกขนาดสองยูนิตสีงาช้างสะอาดตา เธอมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมยาวสีขาวกำลังจะเดินผ่านประตูเข้าไป อิงฟ้าเร่งฝีเท้าตามไปติดๆ

"หมอหทัยชนกใช่ไหมคะ?" เธอถาม

หญิงในชุดเสื้อคลุมขาวสะดุ้งหันมามองเธอก่อนถอนใจแล้วพูดยิ้มๆ "โอ้ยคุณ ทำหมอตกใจหมด" 

"เอ่อ ขอโทษค่ะ" อิงฟ้าขอโทษขอโพย

"ไม่เป็นไรค่ะ ใช่ค่ะ หมอชื่อหมอหทัยชนก มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"ฉัน.. ฉันอยากมาขอคำปรึกษา ที่นี่ปรึกษาฟรีใช่มั้ยคะ"

หมอหทัยชนกมองใบหน้าซีดเซียวแล้วเลยไปที่ขมับขวาที่ตอนนี้กลายเป็นสีม่วงเข้ม

"ค่ะ" เธอเปิดประตู "มา..เข้ามาข้างในก่อน"

--

หมอเดินนำอิงฟ้าไปที่ออฟฟิศสะอาดสะอ้านข้างในแล้วผายมือทำทีให้เธอนั่งที่โซฟาตรงกันข้าม อิงฟ้านั่งประสานมือสองข้างเข้าด้วยกันแล้วบีบแน่นอย่างประหม่า รู้สึกร้อนผ่าวที่ดวงตาก่อนน้ำตาไหลพรากสองข้างแก้ม

หมอเอื้อมไปหยิบกล่องทิชชู่บนโต๊ะข้างๆ แล้วยื่นให้เธอ

"ไหนบอกหมอสิคะ คุณมีปัญหาอะไรอยากให้ช่วย"

อิงฟ้าอ้ำอึ้งในตอนแรก แต่วินาทีที่เธอตัดสินใจระบายทุกอย่างเกี่ยวกับสามีของเธอให้หมอฟัง ดูเหมือนคำพูดพรั่งพรูออกมาจากปากเธอราวกับแม่น้ำเชี่ยวกรากไม่หยุด ทุกความเจ็บปวด ทุกรอยฟกช้ำดำเขียวตามตัว ทุกรายละเอียดที่อิงฟ้าไม่เคยเปิดปากบอกใครมาก่อน เธอเปิดเผยทุกอย่างให้หมอฟังทั้งหมด

พอพูดจบ หมอมองอิงฟ้านิ่งนาน "คุณไม่ใช่คนเดียวที่ถูกสามีทำร้าย มีผู้หญิงอีกหลายต่อหลายคนที่โดนทำร้ายเหมือนกันกับคุณอยู่ทุกวัน" 

อิงฟ้าเงยมองหมอน้ำตาคลอ "แล้วพวกเขาทำยังไงคะ สุดท้ายแล้ว พวกเขารอดมาได้หรือเปล่า?"

หมอหทัยชนกถอนใจ "ก็ไม่ทุกคนนะ เพราะไม่ใช่ทุกคนที่ได้รับความช่วยเหลือ"

อิงฟ้าเอียงคอ "ความช่วยเหลือแบบไหนเหรอคะหมอ?"

หมอยิ้มพลางยกมือขวาขึ้นทาบอก "ความช่วยเหลือแบบที่หมอคนนี้ช่วยได้ไงล่ะ" 

อิงฟ้าเลิกคิ้ว

หมอหทัยชนกโน้มตัวมาข้างหน้า รอยยิ้มของเธอเผยให้เห็นฟันขาวแวววาวเรียงตัวกันสวยสะดุดตา อิงฟ้าเพิ่งสังเกตเห็นตอนนี้เองว่าหมอสวยสมบูรณ์แบบ แทบจะ.. สวยเกินจริง สวยเกินไป.. 

"ว่าแต่ คุณอยากให้หมอช่วยหรือเปล่าล่ะ?"

อิงฟ้ายกมือขึ้นแตะรอยช้ำที่หน้าผาก "อยากค่ะหมอ หมอช่วยฉันด้วยนะคะ"

"โอเค" หมอหทัยชนกพูดน้ำเสียงร่าเริงพลางยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ "กรอกแบบฟอร์มนี่นะคะ และวันนี้ หมออยากให้คุณไปค้างคืนกับเพื่อนหรือญาติที่ไว้ใจได้ ใครก็ได้ที่สามีของคุณไม่รู้จัก คุณคิดว่าจะทำได้ไหม?"

อิงฟ้าพยักหน้า "ได้ค่ะหมอ" เธอพูดก่อนก้มหน้าก้มตากรอกแบบฟอร์มตรงหน้า

--

คืนนั้น อิงฟ้าเก็บกระเป๋าไปนอนค้างบ้านเพื่อนที่สามีของเธอไม่รู้จัก เธอหวาดกลัวตลอดเวลาว่าอภิสิทธิ์จะอาละวาดเมื่อหาเธอไม่เจอตอนกลับมาจากที่ทำงาน เธอนั่งมองมือถือทั้งวันคิดว่าเขาจะโทรตาม 

ตอนเธอกำลังจะเข้านอน มีสายเข้ามา อิงฟ้ามองมือถืออย่างหวาดกลัว แต่เบอร์ที่โทรเข้ามาไม่ใช่เบอร์ของอภิสิทธิ์สามี เธอกดรับ

"ฮัลโหล"

"ฮัลโหล นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจนะครับ คุณอิงฟ้าหรือเปล่า?"

"เอ่อ.. ใช่ค่ะ" อิงฟ้าตอบงงๆ

"คุณอิงฟ้า บ้านของคุณถูกปล้น สามีของคุณเสียชีวิต ผมเสียใจด้วยนะครับ--

อิงฟ้าปล่อยมือถือตกพื้น ไม่ได้ยินอะไรอื่นที่เจ้าหน้าที่พูดอีก

--

ตอนเธอไปรับศพสามีกลับจากโรงพยาบาลเพื่อบำเพ็ญกุศล เจ้าหน้าที่ได้ส่งคืนสิ่งของติดตัวของเขาทั้งหมดให้กับเธอ หนึ่งในสิ่งของเหล่านั้นคือนามบัตรของหมอหทัยชนกในกระเป๋าเสื้อของเขา

อิงฟ้าสับสนไปหมด วันรุ่งขึ้นเธอรีบมุ่งหน้าไปที่คลินิกหมอหทัยชนก พอไปถึง เธอสังเกตเห็นว่ามีสติกเกอร์ข้อความแปะอยู่บนกระจก 

**

คลินิกสบายใจ

เปิดทุกวันยกเว้นวันจันทร์

09.00 - 17.00 น.

**

อิงฟ้าขมวดคิ้ว จำได้ว่าครั้งก่อนที่มาพบหมอคือวันจันทร์.. เธอส่ายหน้าเร็วๆ ก่อนเปิดประตูเข้าไป

ข้างใน เธอพบหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ กำลังคุยกับหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ใกล้ๆ

"สวัสดีค่ะ หมอหทัยชนกอยู่ไหมคะ?"

หญิงวัยกลางคนมองเธอก่อนพูด "ฉันนี่แหละค่ะ หมอหทัยชนก"

จบ

--

แต่งโดย: ณ เสียงฝน

**ไม่อนุญาตให้นำไปเผยแพร่โดยไม่ให้เครดิตผู้เขียน