วังวน

“พ่อ..” เสียงเล็กๆ ดังมาจากประตู 

“ว่าไงลูก” จักรที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงถาม “ดึกแล้วนะ ยังไม่นอนอีกเหรอ”

“หนูได้ยินเสียงอะไรไม่รู้ในห้อง..” เด็กน้อยอายุไม่เกินห้าขวบตอบน้ำเสียงแผ่ว

จักรถอนใจ “เสียงอะไรลูก หูแว่วไปหรือเปล่า” 

“แต่ว่า..” กระแตลูกน้อยพูดตะกุกตะกัก มือกอดตุ๊กตากระต่ายไว้แน่น “แต่ว่าหนูได้ยินจริงๆ นะ เสียงน่ากลัวด้วยอ่ะพ่อ เหมือนเสียงผู้หญิงร้องไห้.. คืนนี้หนูขอนอนห้องพ่อได้ป่าวคะ”

จักรลุกจากเตียงแล้วเดินไปหากระแตลูกรัก “ป่ะ.. ไปดูกัน ว่าในห้องลูกมีเสียงอะไร” เขาพูดก่อนเดินจูงมือลูกน้อยไปยังห้องนอนของเธอ

พอเปิดประตูเข้าไป ห้องของกระแตมืด จักรเอื้อมมือไปเปิดไฟ “ไหนดูซิ..” จักรพูดพลางมองไปรอบๆ “เห็นไหม ไม่เห็นมีอะไรเลย” เขาบอกลูกสาว 

“แต่หนูได้ยินจริงๆ นะพ่อ” ลูกน้อยยังคงกอดตุ๊กตาไว้แน่น อีกมือยื่่นมาทางจักรอยากให้พ่อจับมือไว้

จักรจับมือลูกรัก ก่อนหันไปปิดไฟแล้วเงี่ยหูฟังในความมืดสักพัก ก่อนพูด “เห็นมั้ย เงียบเชียว ไม่มีเสียงน่ากลัวอะไรสักหน่อย” เขาพูด

เด็กน้อยก้มหน้างุด

จักรยิ้มอ่อนก่อนพูด “เอาละ คืนนี้พ่อนอนเป็นเพื่อนหนูก็ได้ แต่แค่คืนนี้คืนเดียวนะ” เขาพูดน้ำเสียงก่อนโยน ก่อนทั้งคู่ขึ้นนอนบนเตียงแล้วหลับผล็อยไปพร้อมกัน

–

เมื่อยามเช้ามาถึง จักรได้ยินเสียงเอมอรเมียของเขาตะคอก “นี่คุณ! มานอนที่ห้องลูกอีกแล้วเหรอ!!” ก่อนรู้สึกถึงแรงกระแทกของหมอนที่เมียโยนใส่เข้าที่หลังหัว 

เขาลืมตาตื่นและพบว่ากระแตลูกน้อยไม่ได้อยู่บนเตียงกับเขาแล้ว

“คุณต้องยอมรับความจริงได้แล้วนะ” เอมอรพูด “คุณต้องยอมรับความจริงว่าลูกไม่ได้อยู่กับเราอีกต่อไปแล้ว..” เธอมองเขาด้วยดวงตาแสนเจ็บปวด “ลูกจากเราไปตั้งห้าปีแล้วนะคุณ! ทำไมต้องมานอนห้องลูกทุกคืน? คุณรั้งลูกเอาไว้แบบนี้ เขาจะไปสู่สุขติได้ยังไงกัน!!  ฮือๆๆๆ” เอมอรร้องไห้โฮก่อนหยิบหมอนอีกใบมาตีเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จักรเอามือป้อง รอให้เมียรักสงบสติอารมณ์ แต่เอมอรเอาแต่ตีเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยหมอนไม่ยอมหยุดจนเขาทนไม่ไหว

“ก็คุณนั่นแหละที่ฆ่าตัวตาย!!”

เอมอรชะงักกึก ขมวดคิ้วมองเขาราวกับเพิ่งจะนึกอะไรขึ้นมาได้

“..จำไม่ได้หรือไง ปีหนึ่งหลังลูกเสีย คุณทำใจไม่ได้แล้วฆ่าตัวตาย” จักรพูดน้ำตาอาบแก้ม “หยุดไปร้องไห้ห้องลูกทุกคืนได้แล้วเอมอร คุณนั่นแหละที่รั้งลูกไว้ไม่ให้ไปสู่สุขคติเสียที..”

เอมอรก้มมองพื้นก่อนร่างของเธอค่อยๆ จางหายไป ทิ้งไว้เพียงจักรที่นั่งคอตกอยู่บนเตียงตามลำพัง

– จบ –

*ห้ามเอาไปใช้หรือเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียน

🚩โดเนทสนับสนุนงานเขียน "คลิก"