ซ่อน

แก้มเดินกลับบ้านเรื่อยๆ หลังเลิกเรียน เธอเดินก้มหน้ามองเท้าตัวเองสลับไปมา ซ้าย.. ขวา.. ซ้าย.. ขวา แก้มอายุแปดขวบแต่ครูทุกคนที่โรงเรียนบอกว่าแก้มเป็นเด็กเงียบเหมือนผู้ใหญ่ เธอไม่สนใจเท่าไหร่ว่าใครจะมองเธอยังไง

ซ้าย.. ชวา.. ซ้าย.. ขวา..

จะดีแค่ไหนนะ ถ้าถนนสายนี้ยาวเหยียดไม่มีที่สิ้นสุด? อย่างน้อย.. การเดินข้างถนนเรื่อยๆ แบบนี้ก็ยังดีกว่าการต้องกลับถึงบ้านโทรมๆ หลังเล็กที่ท้ายซอย

พอเปิดประตู เธอเห็นแม่ยืนหันหลังกำลังทำอาหารอยู่ในครัว ม่านหน้าต่างทั้งในครัวและห้องรับแขกปิดกั้นแสงสว่างจากด้านนอก "แม่ แก้มมาแล้ว" เธอพูด "บ้านอย่างมืดเลย ปิดม่านทำไมเนี่ย" เธอพึมพำก่อนก้าวไปทางหน้าต่างห้องรับแขกเพื่อจะเปิดม่าน

"อย่าแก้ม" แม่หันมาห้าม นั่นเป็นตอนที่แก้มเห็นตาปูดเขียวของแม่ "แม่ไม่อยากให้ใครแอบมองเข้ามา" 

"นี่พ่อตีแม่อีกแล้วเหรอ?" แก้มถามโกรธๆ 

ก๊อกๆๆ

“ใครอีกเนี่ย!” แก้มหันจะเดินไปเปิดประตูบ้าน 

“อย่า!” แม่รีบพูด “แม่ไม่อยากให้ใครต้องมาเห็นแม่ในสภาพนี้” 

แก้มพ่นลมออกจมูก “เฮอะ! คนแถวนี้เขารู้กันทั้งนั้นแหละว่าพ่อปฏิบัติ​กับแม่ยังไง หลบไปก็เปล่าประโยชน์​” แก้มพูด นึกเจ็บใจที่มีพ่อชั่วตบตีผู้หญิง​และหงุดหงิดแม่ที่ทนมือทนเท้าพ่อไม่สู้คน

เธอแอบมองระหว่างช่องไม้แตกเล็กๆ ข้างประตู “ป้าบุญบ้านข้างๆ น่ะแม่” 

“อย่าเปิดประตูนะ แม่ไม่อยากพบใครทั้งนั้น” แม่พูด

“โอเคๆ ไม่เปิดก็ไม่เปิด” แก้มยอมตาม ตามองแม่ที่หันกลับไปทำกับข้าวต่อ “วันนี้หนาวเนอะแม่” แก้มพูดพลางเอามือลูบแขนตัวเอง 

“ก็เมื่อวานฝนตก วันนี้อากาศก็เย็นเป็นธรรมดานั่นละ” แม่พูดเรื่อยๆ 

แก้มเดินไปเปิดตู้เย็น “เดี๋ยวแก้มทำน้ำแข็ง​ประคบตาให้นะ” 

“ไม่ต้องหรอก ไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนไป”

แก้มถอนใจก่อนขยับจะเดินขึ้นชั้นบนไปเข้าห้องน้ำ ตอนมีเสียงเคาะที่ประตู​ดังขึ้นอีกครั้ง

ก๊อกๆๆ

แก้มหันมองแม่ที่ตอนนี้ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากเป็นเชิงบอกให้เธอเงียบเข้าไว้

“สวัสดีครับ มีใครอยู่บ้านบ้างหรือเปล่า?”

แม่ตาโต เธอมองแก้มพลางส่ายหน้า

“นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ เพื่อนบ้านคุณแจ้งเหตุทะเลาะวิวาทที่บ้านนี้ ช่วยเปิดประตูทีครับ” ชายที่หน้าบ้านพูดพลางเคาะประตู

แก้มกับแม่ยืนมองหน้ากันเงียบๆ อยู่พักใหญ่

“ถ้าไม่เปิดเราต้องพังประตูเข้าไปนะคุณ” เจ้าหน้าที่ตะโกนก่อนมีเสียงกระแทกประตูดังปัง

แม่วิ่งมาคว้าแขนแก้มแล้วดึงเธอเข้าไปซ่อนในห้องเก็บของเล็กๆ ใต้บันไดด้วยกันก่อนปิดประตู​ตามหลัง

“ทำไมเราต้องซ่อนด้วยล่ะแม่!” แก้มกระซิบตามองแม่ที่ตอนนี้ยกสองมือปิดหน้าสะอื้นไห้

เจ้าหน้าที่ตำรวจพังประตู​เข้ามาสำเร็จ​ในที่สุด​ แก้มได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งไปมาในบ้านจนประะตูห้องเก็บของถูกเปิดออก

“หนู มาทำอะไรอยู่ในนี้?” เจ้าหน้าที่ตำรวจถามพลางยื่นมือมาทางเธอ

แก้มยื่นมือไปจับมือเขาและเขาช่วยดึงเธอออกมาจากช่องเก็บของเล็กๆ ใต้บันได

“แล้วแม่หนูอยู่ไหน?” เขาถาม

“แม่อยู่นี่” แก้มชี้กลับไปข้างหลังแต่ตอนนี้ห้องเก็บของว่างเปล่า

“รออยู่นี่นะ” เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดก่อนขึ้นไปสำรวจชั้นบนและรอบตัวบ้าน 

ไม่ถึงสิบนาทีหลังจากนั้น แก้มได้ยินเสียงตำรวจคนเดิมพูดโทรศัพท์​ 

“นี่เจ้าหน้าที่สมบัติ โทรจากบ้านที่ได้รับแจ้งเหตุทะเลาะวิวาท.. พบศพคนแม่ในตู้เสื้อผ้า ส่งกำลังเสริมด่วน”

– จบ –

 **ไม่อนุญาตให้นำไปเผยแพร่โดยไม่ให้เครดิตผู้เขียน