ผมชื่อโจนาธาน เพื่อนๆ เรียกผมว่าจอห์น
ผมเคยทำงานเป็นนักประดาน้ำกับภาครัฐจนกระทั่งเกิดอุบัติเหตุขึ้น หลังจากนั้นก็ไม่มีใครอยากจะจ้างผมอีกเลย แน่ล่ะ ใครจะอยากทำงานกับชายที่มีประวัติอาชญากรรม ขนาดบริษัทเอกชนยังไม่มองผมเลยผมใช้ชีวิตอย่างยากลำบากอยู่สองสามปี เงินไม่เคยพอใช้ ถึงขนาดต้องกลายเป็นคนไร้บ้านอยู่หลายเดือน ผมเคยคิดฆ่าตัวตายด้วยซ้ำ
นั่นเป็นตอนที่นายจ้างคนใหม่ติดต่อมา
พูดตรงๆ ก็คือ ผมทำงานกลุ่มอาชญากรรมในทวีปเอเชีย เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มคนงานที่มีหน้าที่ตามหาสิ่งของในท้องมหาสมุทรตามคำสั่ง
ของพวกนั้นจะเป็นอะไรก็ได้ อาจเป็นหลักฐานที่พวกเขาไม่อยากให้ตำรวจหาพบ, "สินค้า" ที่หายไปกับเรือล่ม, แม้กระทั่งวัตถุโบราณ พูดตามตรงผมไม่สนหรอกว่างานจะเป็นอะไร ตราบเท่าที่เงินดี
เมื่อวานนายจ้างติดต่อพวกเราเพราะมีงานใหม่ให้ทำ มีรายละเอียดไม่มากนัก เรือของรัฐบาลจีนล่มกลางทะเลเหลือง (Yellow Sea) ด้วยเหตุผลบางอย่าง ไม่มีปฏิบัติการกู้ภัยเกิดขึ้นและเรือจมลงก้นทะเลภายในเวลาแค่ชั่วโมงเดียว
มีบางอย่างบนเรือลำนั้นที่นายจ้างต้องการ - กล่องโลหะปิดผนึกสลักสัญลักษณ์ภาษาจีนกลางที่ผมเองก็อ่านไม่ออก พวกเราต้องลงไปกู้มันขึ้นมาให้เร็วที่สุดแล้วรีบออกไปให้ได้ก่อนที่รัฐบาลจีนจะส่งหน่วยกู้มาเอง
พวกเรามาถึงสถานที่ประมาณ 17.00 น. เป็นตอนที่ดวงอาทิตย์กำลังจะตกพอดี คนของนายจ้างจากจีนบอกว่าเรามีเวลาประมาณสี่ชั่วโมงก่อนเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลจีนจะมาถึงพร้อมอุปกรณ์ดำน้ำ
พวกเราต้องรีบกันหน่อยแล้ว
คนที่ต้องลงน้ำวันนั้นคือโทมัส เขาเป็นตำนานในโลกอาชญากรเชี่ยวชาญในการดำน้ำหลายร้อยครั้ง ทั้งกู้ทั้งปล้นหลายสิบครั้ง เขามีประสบการณ์มากกว่าพวกเราที่เหลือรวมกันเสียอีก
ผมช่วยเขาเตรียมอุปกรณ์ ไม่ใช่อุปกรณ์ไฮเทคเหมือนตอนผมทำงานกับรัฐ พวกเรามีแค่เครื่องมือดำน้ำพื้นฐาน
เพราะความลึกที่เราจะลงไปปฏิบัติการ โทมัสจะสวมอุปกรณ์ดำน้ำธรรมดาไม่ได้ เขามีชุดรับแรงกดดันแบบเก่าที่ดัดแปลงใหม่ให้เหมาะกับงาน แท็งค์ขนาดใหญ่เทอะทะที่ต้องสูบลมเข้าไปเพื่อรับมือกับแรงดันของก้นทะเล มันไม่จำเป็นต้องเชื่อมต่อกับผิวน้ำด้วยท่ออากาศยาว มีการเชื่อมโยงวิทยุไปยังพื้นผิวพร้อมเครื่องมือตรวจสอบสัญญาณชีวิตขั้นพื้นฐาน สิ่งมหัศจรรย์แห่งศตวรรษที่ 21 ที่ปรับปรุงมาจากอุปกรณ์ที่เก่าแก่ที่สุดในสาขาอาชีพนี้
"พร้อมหรือเปล่าพวก?" ผมถามพลางตรวจดูให้แน่ใจว่าชุดใต้หมวกดำน้ำปิดผนึกแน่นหนา "คราวนี้น้ำลึกน่าดูเลย"
โทมัสยิ้มกว้างภายใต้หน้ากากเอามือตบหมวกกลมที่ครอบหัวอยู่ "พร้อมอยู่แล้วจอห์น งานนี้ง่ายจะตาย พวกเราจะกลับขึ้นฝั่งทันมื้อกลางวันแน่"
ผมยิ้ม ความกล้าบ้าบิ่นและมองโลกในแง่ดีของโทมัสให้กำลังใจพวกเราได้มาก เขามีประสบการณ์ ภารกิจนี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาอยู่แล้ว
ผมเช็กทุกอย่างตามรายการเพื่อความปอดภัยอีกครั้ง จากนั้นตบบ่าเขาเบาๆ “โชคดีนะทอม”
เขายิ้มให้ผมก่อนหันแล้วเดินย่ำเท้าไปที่ระบบกว้านที่ด้านข้างของเรือ มันจะทำหน้าที่ลดระดับเขาลงไปยังพื้นทะเลและยกเขากลับขึ้นมาเมื่อเก็บของที่ต้องการได้แล้ว
ผมเดินลงบันไดเร็วๆ ไปยังห้องควบคุมชั่วคราวของเรา เพื่อนร่วมงานอีกสองคนของผมรออยู่ก่อนแล้ว ลี - อดีตนักวิทยาศาสตร์ด้านทะเลลึกจากประเทศจีน และเฮลีย์ - นักประดาน้ำอีกคนที่กลายเป็นอาชญากรเหมือนกันกับผม พวกเราสี่คนรวมทั้งโทมัสรวมกันเป็นทีมลูกเรือนักประดาน้ำสำหรับภารกิจนี้
“ทุกอย่างพร้อมนะ?” เฮลีย์ถาม วันนี้เธอทำหน้าที่ควบคุมวิทยุ
“ทอมพร้อมแล้ว” ผมตอบ ลงนั่งประจำที่หน้าหนึ่งในสองจอคอมพิวเตอร์ในห้องควบคุม บนหน้าจอมีภาพบลูพรินต์ของเรือที่เราจะเข้าไปขโมยของ มันคือเรือเหยาไห่ ผมไม่ได้ถามหรอกว่าเธอไปได้ข้อมูลนี้มายังไง หน้าที่เดียวของผมคือการนำทางโทมัสผ่านเรือที่จมอยู่ใต้น้ำไปยังสิ่งของที่พวกเราต้องการเท่านั้น ไม่มีอะไรอื่น
ลีที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามยกนิ้วโป้งให้ผม เขาทำหน้าเฝ้าระวัง ติดตามสัญญาณชีพ และระดับออกซิเจนของโทมัสวันนี้ รวมถึงควบคุมเครื่องกว้านด้วย
เฮลีย์กดปุ่มวิทยุ มือยกไมโครโฟนเข้าใกล้ปาก “ทอม นี่เฮลีย์ พร้อมหรือยัง?”
“พร้อม” เสียงแตกของวิทยุดังมาตามสาย “ส่งฉันลงน้ำได้เลย”
“โอเค”
ลีเปิดการทำงานกว้านเรือ เสียงโลหะดังก้องไปทั่วเรือ ค่าความลึกของโทมัสเริ่มลดลง
โทมัสลงแตะพื้นมหาสมุทรหลังเวลาสิบห้านาทีผ่านไป พวกเราติดต่อและอัปเดตกันตลอดเวลา ดูเหมือนทุกอย่างทำงานตามปกติ
“โทมัส สถานะเป็นไง?” เฮลีย์พูด “เห็นเป้าหมายหรือเปล่า?”
“พวกนายส่งฉันลงมาข้างเรือเป้าหมายพอดี ทำได้ดีมาก” โทมัสตอบ
“นายอยู่ด้านไหนของเรือ?” ผมถาม ตามองพิมพ์เขียว เฮลีย์ส่งต่อคำถามผ่านวิทยุ
"ฉันยืนอยู่ข้างดาดฟ้าเรือ เรือเหยาไห่จมโดยที่ข้างซ้ายของเรือหงายขึ้น”
“โอเค มองหาห้องควบคุม ฉันเห็นทางเดินสั้นๆ นำไปที่ห้องเก็บสัมภาระจากที่นั่น”
ผมนำทางโทมัสผ่านเรือลำนั้น เขาทำหน้าที่ได้ดีมากจริงๆ สมกับเป็นตำนานของทีม เขาปฏิบัติการในความมืดโดยมีแค่โคมไฟติดหมวก เขาเดินผ่านเรืออย่างรวดเร็วไปถึงห้องเก็บสินค้าในเวลาแค่ยี่สิบนาที
“เห็นเป้าหมายหรือยัง?” เฮลีย์ถาม “กล่องเหล็ก มีข้อความสีเหลืองด้านบน”
“ยัง มีบางอย่างในน้ำนี่ ฝุ่นหรือน้ำเกลืออะไรสักอย่าง ฉันมองอะไรไม่เห็นมากนัก ขอเวลาเดี๋ยว"
พวกเรารอกันอยู่ประมาณสามสิบวินาที จากนั้นมีเสียงตามสายวิทยุดังขึ้น
“หาเจอแล้ว แต่พวกนายจะไม่ชอบใจแน่ กล่องมันเปิดอยู่ คงเพราะแรงกระแทกของเรือ”
ลีสบถ “ให้ตายสิ มีอะไรอื่นรอบตัวนายหรือเปล่า? อะไรที่อาจจะมาจากกล่องนั่น บางทีของข้างในอาจจะยังอยู่ที่นั่นใกล้ๆ กัน”
“ไม่เลย ไม่มีอะไรอื่นที่นี่ เดี๋ยวนะ ฉันเห็นอะไรบางอย่าง มีบางอย่า–” วิทยุส่งเสียงดังรบกวน เฮลีย์ขมวดคิ้ว
เสียงโทมัสดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แทบฟังไม่ได้ศัพท์ท่ามกลางเสียงรบกวน เสียงของเขาที่ปกติมักจะใจเย็นและมีสติตอนนี้เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
“เฮ้ย!… นั่นมันอะไรกัน..?
อยู่ๆ วิทยุเงียบลงกะทันหัน ความเงียบสงัดเข้าครอบงำห้องควบคุม
“โทมัส? โทมัส ตอบด้วย” เฮลีย์เรียก
เงียบ..
“นี่มันอะไรกัน? เกิดอะไรขึ้น?” ผมถาม
“ไม่รู้เหมือนกัน” เฮลีย์ตอบ “สัญญาณขาดหาย ลี.. สัญญาณชีพเป็นไง?”
“สัญญาณหายเหมือนกัน” ลีตอบโน้มตัวไปข้างหน้าตาสแกนหน้าจอ “เมื่อกี้สัญญาณยังดีๆ อยู่เลย”
“ทำไงกันดี?” ผมถาม “เราเหลือเวลาแค่สามชั่วโมงก่อนรัฐบาลจีนจะไปถึงที่นั่น”
เฮลีย์วุ่นๆ อยู่กับวิทยุพยายามติดต่อโทมัสอีกครั้ง “ถ้าเราติดต่อโทมัสไม่ได้ เราต้องส่งใครอีกคนลงไปตามเขา พวกจีนจะไปพบเขาที่นั่นไม่ได้ นั่นจะเป็นหลักฐานว่าพวกเราพยายามโขมยของจากเรือนั่น”
ผมสบถเบาๆ ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมไม่อยากลงไปในน้ำนั่นเพื่อตามหาโทมัส เสียงของเขาก่อนสัญญาณตัดไปมัน.. มันทำผมกลัว
มีเสียงสัญญาญวิทยุดังขึ้นอีกครั้ง เฮลีย์กับลียิ้มกว้าง
“โทมัส โทมัส ได้ยินหรือเปล่า?” เฮลีย์ถาม
“ได้ยิน” โทมัสตอบ ผมขมวดคิ้ว มีบางอย่างในน้ำเสียงของเขาที่ฟังดูผิดปกติ ราวกับว่าเขาพยายามสุดกำลังที่จะตั้งสติแต่ทำได้ไม่ดีเท่าไหร่
“เกิดอะไรขึ้นข้างล่างนั่น เก็บของที่เราตามหาได้หรือเปล่า?” ผมถาม
“ไม่ ไม่มีอะไรข้างล่างนี่ ฉัน.. ฉันจะกลับขึ้นมาละนะ เตรียมกว้านเรือให้ที”
อีกแล้ว คราวนี้ไม่พลาดแน่ เสียงของโทมัสแปลกไป ด้วยเหตุผลบางอย่างเสียงของเขาฟังดูเครียดและ.. หวาดกลัว..
ผมหันไปหาเพื่อนทั้งสองคน รอยยิ้มเมื่อกี้ของพวกเขาหายไปแล้ว “พวกนายก็ได้ยินเหมือนกันใช่ไหม?” ผมถามเสียงเครียด
“ใช่” ลีตอบ “เขา.. เขาโอเคหรือเปล่า?”
“โทมัส นี่เฮลีย์นะ ทุกอย่างโอเคหรือเปล่า? เสียงนายฟังดู.. แปลกไป”
“ฉันโอเค” โทมัสตอบ เขาโกหกแน่ พวกเรารู้สึกได้ “ฉันอยู่ที่กว้านเรือแล้ว ดึงขึ้นที”
ลีมองหน้าพวกเรา หลังจากลังเลอยู่สองสามวิผมพยักหน้า เขากดปุ่มควบคุมและเสียงเครื่องยนต์ทำงานดังขึ้น
พวกเรารอกันเงียบๆ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเครียดและกังวล โทมัสทำตัวแปลก นั่นเป็นเรื่องที่เห็นได้ชัด เขาปฏิเสธ แต่พวกเราบอกได้จากน้ำเสียงของเขา
ลีละสายตาจากหน้าจอมามองพวกเรา “สัญญาณชีพเร็วขึ้น” เขาพูด “ใจเขาเต้นแรงเกินไป”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ผมถาม โน้มตัวไปมองหน้าจอ
“ตั้งแต่เขาตอบหลังสัญญาณวิทยุขาดหายไป”
“เกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่นะ?” เฮลีย์พึมพำเบาๆ
โทมัสเงียบ ไม่พูดอะไรเลยผ่านทางวิทยุ เอาแต่เดาะลิ้นเร็วๆ ตลอดเวลา ค่าความลึกตอนนี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ขณะโทมัสเข้าใกล้เรือของเรา
พวกเราออกจากห้องควบคุมและขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือ ทะเลแยกตัวออกจากกันเมื่อชุดดำน้ำขนาดใหญ่ของโทมัสแหวกผิวน้ำโผล่ขึ้นมา น้ำไหลเป็นทางด้านหลัง กว้านเรือยกเขาขึ้นเหนือดาดฟ้าแล้วหย่อนเขาลง
ผมเดินเข้าใกล้เพื่อช่วยเขาถอดหมวกนักประดาน้ำ แต่โทมัสถอยหนี
“โทมัส อะไร- -” ผมพูดงงๆ
“ฉัน.. ฉันว่าฉันใส่ชุดนี่ไว้ก่อนดีกว่า” เขาพูดเสียงเครียดมองผมตาไม่กระพริบ
ผมขมวดคิ้วด้วยความสับสน “ว่าไงนะ? ทำไม- -”
“ฉันจะยังไม่ถอด” เขาพูดซ้ำ
“โทมัส นายโอเคหรือเปล่า?” ลีถามอย่างระวัง “เกิดอะไรขึ้นข้างล่างนั่น?”
“ไม่มีอะไรหรอก” เขาตอบ “ของที่นายอยากได้ไม่อยู่ที่นั่น คงถูกทำลายตอนเรือล่ม เหลือแต่กล่องเปล่าๆ”
แย่เอามากๆ นายเราต้องไม่แฮปปี้แน่ๆ
ลีขยับเข้าใกล้โทมัส ยื่นมือไปที่หมวกนักประดาน้ำ “ไม่เอาน่าเพื่อน มา..ฉันช่วยถอดชุดนักประดาน้ำ”
“ไม่!” โทมัสตะคอก ผลักลีที่หน้าอกอย่างแรง สีหน้าบ่งบอกถึงความโกรธผสมความสิ้นหวัง ผมขนลุกซู่
โทมัสผลักผ่านพวกเราแล้วเดินข้ามดาดฟ้าเรือไปอีกฟาก ลงบันไดไปชั้นล่าง ลี เฮลีย์กับผมมองหน้ากัน
“มันเกิดบ้าอะไรกันขึ้น?” ลีพูดในที่สุด
ผมยักไหล่อย่างไม่รู้จะทำยังไง “ไม่รู้สิ แต่มีบางอย่างผิดปกติ ผิดปกติมากๆ ด้วย”
“เราพยายามตั้งสติกันก่อนดีกว่า” เฮลีย์พูด “ฉันจะพยายามซ่อมคอมดูก่อน ลองดูว่าเกิดอะไรขึ้นตอนวิทยุดับไปเมื่อกี้ ลี เตรียมเดินทางกลับกันเถอะ ฉันอยากจะไปให้ไกลจากที่นี่ให้ได้มากที่สุดก่อนที่รัฐบาลของจีนจะมาถึง จอห์น.. ลงไปตามหาทอมชั้นล่าง ไปดูสิว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
ผมเกิดเครียดขึ้นมาดื้อๆ เฮลีย์พูดถูก มีบางอย่างแปลกพิกลเกิดขึ้น แต่พวกเราต้องตั้งสติให้ได้ก่อนถ้าอยากจะทำความเข้าใจและรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้า ลีรีบไปเตรียมการเดินทางกลับ เฮลีย์ตบบ่าผมเบาๆ ก่อนกลับเข้าห้องควบคุม
ผมสูดหายใจลึกก่อนก้าวลงบันไดไปชั้นล่าง..
ไม่นานผมก็หาโทมัสเจอ เรือของพวกเราลำไม่ใหญ่นักและเขาทิ้งรอยน้ำไว้เป็นทาง ผมหาเขาพบที่ห้องเก็บของ เขานั่งอยู่บนตู้คอนเทนเนอร์ขนาดใหญ่หลังพิงผนัง
“ไงเพื่อน” ผมพูด “นายโอเคดีหรือเปล่า?”
เขาเงยขึ้นมองผมตาเบิกกว้างมองไปรอบตัว
“ดีสิจอห์น ฉันไม่เป็นไร” เขาตอบเสียงแหบพร่า
“งั้นเอ่อ.. ทำไมนายไม่ถอดชุดนักประดาน้ำออกล่ะ?” ผมถาม พยายามไม่กดดันเขาเกินไป ผมไม่รู้สติเขายังอยู่กับตัวดีหรือเปล่า ไม่อยากท้าทายหรือทำให้เขากลัว
โทมัสยกมือสองข้างขึ้น “ฉัน.. อาจจะต้องกลับลงไปข้างล่างตอนนายจ้างรู้ว่าเราหาของไม่พบ เลยกะว่าใส่ชุดเตรียมไว้เลยดีกว่า”
ตอนเขาพูด เขาขยับมือสองข้างตรงหน้าเป็นสัญญาณเหมือนกำลังเขียนอะไรสักอย่าง ผมมองมือเขา จากนั้นมองหน้าเขา สายตาของโทมัสเป็นส่วนผสมของการอ้อนวอนและความหวาดกลัว
“อ๋อ.. เอ่อ.. ฟังดูเข้าท่าดีนะ” ผมพูด ใจคิดหาเหตุผลพยายามคิดให้ออกว่าเขาพยายามจะบอกอะไร มือของโทมัสยังเคลื่อนไหวเหมือนเดิมซ้ำๆ
ตอนนั้นเองผมนึกขึ้นมาได้ รีบล้วงกระเป๋ากางเกงควานหาสิ่งของที่เขาต้องการ “เราต้องโทรหานายจ้าง บอกพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น” โทมัสพูดต่อ มือยังขยับเขยื้อนแบบเดิมไม่หยุด
ในทึ่สุด ผมหยิบแผ่นกระดาษพร้อมดินสอออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เขา
เขารับไปแล้วเริ่มเขียน ถุงมือหนาของชุดนักประดาน้ำทำให้ความพยายามเขียนของเขาดูเงอะงะ ดวงตาของเขาจ้องตาผมเขม็ง เขาไม่ได้ละสายตาไปจากผมเลย
“นายแน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร โทมัส?” ผมถามอีกครั้ง
เขายื่นกระดาษแผ่นนั้นคืนมาให้ผมพลางยิ้มฝืนๆ “สบายมากเพื่อน”
ผมก้มมองที่กระดาษ
ช่วยด้วย มันอยู่ในชุดนักประดาน้ำ…
********โปรดติดตามตอนต่อไป********
ตอนที่ 3
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
❤️ โดเนท: ถ้าเพื่อนๆ รักชอบอ่านเรื่องแปลแปลกๆ หลอนๆ แบบนี้ ช่วยโดเนทเป็นกำลังใจให้แอดด้วยน้าาา ทุกบาททุกสตางค์จะช่วยซื้อเวลาให้แอดได้สรรหา, พูดคุยกับเจ้าของเรื่อง, และทำการแปลเรื่องน่ากลัวๆ แบบนี้ได้มากขึ้นค่ะและได้เรื่อยๆ ค่ะ 😊 (โดเนทที่นี่) ❤️❤️ Credit: Thank you Drunkenswordman, the author of the original story. You are awesome! :) ปล. อย่าลืมแวะมาช้อปกระเป๋านอนไม่หลับน่ารักๆ ไปใช้กันนะค้าาา แอดวาดเองทุกภาพ รับประกันความน่ารักค่ะ :)
 |
| ภาพสินค้าจริง |
 |
| ภาพสินค้าจริง |
){kind=link}
0 ความคิดเห็น